اشک غم عقدہ کشائے خلش جاں نکلا

اشک غم عقدہ کشائے خلش جاں نکلا
جس کو دشوار میں سمجھا تھا وہ آساں نکلا

کس قدر دست جنوں بے سروساماں نکلا
تجھ میں اک تار نہ اے چاک گریباں نکلا

اف وہ تقدیر جو تدبیر کی پابند رہی
حیف وہ درد جو منت کش درماں نکلا

خاک ہو کر بھی رہا جلوہ طرازی کا دماغ
میرا ہر ذرۂ دل طور بداماں نکلا

الاماں وہ خلش جاں جو مٹائے نہ مٹی
ہائے وہ دم جو بصد کاوش پنہاں نکلا